04 jul NIEUWE BAAS VOOR ZEELEEUW

Reddingboten en beroepsvaartuigen hebben aantrekkingskracht. En gaan ze met pensioen, dan nemen sommige pleziervaarders deze schepen graag over. Niet zelden zijn het schepen die vanwege hun specifieke toepassing niet passen in de reguliere manier van pleziervaren. Hierdoor kan het even duren voordat de juiste baas gevonden is. Ben je zelf óók geen reguliere pleziervaarder, dan zou het zomaar kunnen dat het klikt. Deze reddingboot werd in 1978 door Scheepswerf Verhoef in Aalsmeer gebouwd en was het tweede exemplaar uit de Zeeleeuw klasse. Het schip kon goed uit de voeten op ondieptes en werd getypeerd als een waddenvlet. Z’n diepgang van slechts drieënzeventig centimeter maakte het mogelijk om vastgelopen schepen tot zeer dichtbij te benaderen.

Een beperkte diepgang betekende voor de ontwerper een onderwaterschip met weinig volume onder de waterlijn. Ook de breedte van de romp is bescheiden: geen overdaad aan aanvangsstabiliteit. Bovendien is de stabiliteit meer dan wiebelen of niet, zeker op een reddingboot heb je meer nodig. Want, wat gebeurt er in extreme situaties? Bij het op Schiermonnikoog gestationeerde zusterschip Nine Anna ging het in 1983 mis. Het schip ging ondersteboven en kantelde niet weer overeind. Op de Cornelia Clasina van nu zien we een fors grotere opbouw dan oorspronkelijk. Mocht Cornelia Clasina onverhoopt omver gaan, dan is het in die situatie grote ondergedompelde volume (de opbouw) ervoor bedoeld om het schip als een badeend weer overeind laten kantelen.

Na een leven als reddingboot werd Cornelia Clasina verkocht aan liefhebber Marten Tienstra. Vooral Tienstra’s zoon Anne maakte veel vaaruren op de Cornelia Clasina. Stap je aan boord, dan wordt duidelijk wat je er mee kunt en wat niet. Een familieboot met binnenaccommodatie is de Cornelia Clasina niet. Binnen draait het om de dieselmotor, met daaromheen enige binnenruimte voor een sober verblijf, een schuilplaats voor slecht weer. De bovenkant van de grote motoromkasting fungeert als grote stamtafel. Ook heeft de nieuwe eigenaar voorin een dubbele kooi ingebouwd. Net als bij een dagzeiler of sloep is de voormalige reddingboot nu vooral geschikt voor ‘een blokje om’. Hou je van spartaans, dan kan dat blokje om wellicht meerdere dagen duren.

Vanuit de Amelander haven Zeemanshoop in de Ballumerbocht varen we bij vijf à zes beaufort het wad op. Cornelia Clasina redt zich er prima mee, de golven en de stroom. Je blijft sturen, het blijft prettig. Een snelheidsmonster is het schip niet: bij een vaarsnelheid van acht knopen zit je aan het maximum, waarbij het schip achterover trimt. Groen water stuift over de boeg en de ruitenwissers kunnen aan het werk. Nu en dan heeft het schip de neiging enigszins vast te lopen in de Ballumer golfslag, maar met wat gas eraf gaat het beter, wekt dan ook een beschaafd golfpatroon op. Het schip is beweeglijk, voelt prettig aan en is royaal voorzien van handgrepen. Heerlijk, waarom heeft niet ieder schip dat. Het stuurhuis biedt beschutting van voren, maar dankzij de open achterzijde ben je toch buiten. De met kleppen en knevels afsluitbare elektrische apparatuur herinnert ons aan de voorzorgsmaatregelen voor barre omstandigheden, net als het afsluitbare toegangsluik richting de buik van het schip. Inmiddels is het schip terug op het wad en vaart de nieuwe eigenaar ermee tussen de Waddeneilanden. Z’n vrouw en hijzelf denken inmiddels ook aan wat langere tochten. Het Spartaanse interieur deert de nieuwe eigenaar niet: “De eenvoud van het schip maakt haar voor ons extra aantrekkelijk.”