13 nov DE BOOT & DE BARON

Ook nu, zevenvijftig jaar na bouwnummer één, is dit scheepje onverminderd populair onder beginnende en ervaren watersporters.

Het verhaal begint in de opbouwjaren na de Tweede Wereldoorlog. Baron van Wassenaer uit Nederhemert heeft wel land, maar verder helemaal niets. De gebouwen en landerijen van het landgoed dat hij beheert, gelegen op ‘Het Eiland’, een schiereiland aan de Maas, zijn door de oorlog zwaar beschadigd. Behalve naar inkomsten uit de landbouw, is hij ook hard op zoek naar andere inkomsten. De baron probeert van alles, van een grasdrogerij tot en met de handel in pinken en paarden.

Eind jaren vijftig gebeuren er twee dingen tegelijk: de baron kan de boedel van een failliet staalbedrijfje overnemen en hij start een constructiewerkplaats voor landbouwwerktuigen. Met de overname zouden veel orders meekomen, maar dat gebeurt niet. In dezelfde periode verdwijnt de veelgebruikte roeiboot van de familie. Deze twee feiten bij elkaar optellend, besluit de baron zelf een roeiboot te bouwen in de werkplaats. Het resultaat is een eenvoudig bootje dat verbluffend goed blijkt te varen. Vrienden en bekenden willen ook wel zo’n boot. Van Wassenaer pakt de zaak meteen serieus aan. Hij doet marktonderzoek en leert dat het aanspreken van de gewone man de beste manier is om rendabel boten te bouwen. De bootjes moeten dus betaalbaar zijn. Seriebouw in staal is de beste optie. Met een lening van de bank bouwt de kersverse werf in de winter van 1958 een grote voorraad roeibootjes. Omstanders schudden hun hoofd en verwachten dat dit project enorm mis zal gaan. Als het voorjaar komt, slinkt de voorraad snel en in de zomer zijn alle bootjes uitverkocht. De Eista Superboot blijkt een succes.

De tweede belangrijke naam is Dick Lefeber. Lefeber kan beschouwd worden als een van de meest invloedrijke jachtontwerpers van Nederland. Gedurende z’n hele carrière blijft hij graag op de achtergrond. Bootjes tekenen heeft Lefeber eigenlijk zijn hele leven gedaan. Hij begint er al vroeg mee, als kind doet hij niets liever. Lefeber wordt onderwijzer, maar hij blijft bootjes tekenen. Al gauw blijkt dat het onderwijs niet zijn ware roeping is. Lefeber besluit van zijn hobby zijn beroep te maken en klopt met een ontwerp aan bij scheepswerf Van Goor in Monnickendam. Hij wordt prompt aangenomen. Daarnaast begint hij een eigen bedrijf, D.D.H. Lefeber, Technisch Bureau voor Scheepsbouw.

De Eista roeiboten (Eiland Staal) verkopen als een tierelier. Klanten beginnen te vragen naar variaties op de bootjes en Van Wassenaer begrijpt dat zijn scheepskennis tekortschiet. Hij herinnert zich dat er iemand een offerte voor een bootje had aangevraagd en z’n brief ondertekende met ‘Technisch Bureau voor Scheepsbouw’. Maurits van Wassenaer: “Er kwam vraag naar een maat groter, een maat kleiner, een kajuitje en dat soort dingen. Maar we kenden niemand die genoeg verstand van boten had om mij er mee te helpen. Toen herinnerde ik me die brief. Nadat we met elkaar hadden gesproken en hij me zijn ontwerpen had laten zien, wist ik dat dit een man was met hart voor de zaak.” De samenwerking tussen Van Wassenaer en Lefeber resulteert in een lijn van roeiboten die ook als zeilbootjes verkrijgbaar zijn. Ondertussen speelt Van Wassenaer al een tijdje met het idee om een kajuitschip voor de gewone man te gaan bouwen. Het idee zou uitmonden in de vermaarde Doerak.